Όσοι ασχολούνται, με οποιοδήποτε τρόπο, με άτομα που έχουν ψυχικές διαταραχές και τα δικαιώματά τους, ιδιαίτερα με άτομα που βρίσκονται στις Μ.Ψ.Υ., έχουν βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωποι με αξεπέραστα προβλήματα εξ' αιτίας της απουσίας υποστηρικτικού περιβάλλοντος, συγγενικού ή φιλικού ή, όταν το περιβάλλον που υπάρχει, είναι ακατάλληλο ή αδιάφορο.
Βέβαια, το θεσμικό πρότυπο της δικαστικής συμπαράστασης είχε προβλέψει στο άρθρο 64 εδ. α' ν. 2447/1996 (βλ. άρθρο 1671 ΑΚ) ότι, για "τις περιπτώσεις εκείνες για τις οποίες δεν βρίσκεται κατάλληλο φυσικό πρόσωπο να ορισθεί δικαστικός συμπαραστάτης, να ανατίθεται η δικαστική συμπαράσταση σε κατάλληλο σωματείο ή ίδρυμα, που έχουν συσταθεί ειδικά για το σκοπό αυτόν και διαθέτουν κατάλληλο προσωπικό και υποδομή, άλλως στην κοινωνική υπηρεσία".
Είχε προβλέψει, επίσης, ότι ο ορισμός των προαναφερόμενων σωματείων ή ιδρυμάτων θα γίνει με προεδρικό διάταγμα εκδιδόμενο κατόπιν προτάσεων των Υπουργών Δικαιοσύνης και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ωστόσο, από το έτος 1996 μέχρι σήμερα το εν λόγω προεδρικό διάταγμα δεν έχει εκδοθεί, με αποτέλεσμα μοναδική διέξοδος να αποτελεί η ανάθεση της δικαστικής συμπαράστασης στην αρμόδια κοινωνική υπηρεσία, η οποία όμως υπολειτουργεί λόγω έλλειψης προσωπικού και ως εκ τούτου αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο λειτούργημά της.
Διέξοδο στο μακροχρόνιο αυτό πρόβλημα φαίνεται να δίνει η νομολογία και συγκεκριμένα το αρμόδιο για το διορισμό δικαστικού συμπαραστάτη δικαστήριο Μονομελές Πρωτοδικείο, το οποίο με αποφάσεις του διορίζει δικαστικό συμπαραστάτη το φορέα στον οποίο ο ψυχικά πάσχων φιλοξενείται, ενώ αναθέτει το έργο της εποπτείας της δικαστικής συμπαράστασης στον αρμόδιο κατά τόπο Ειρηνοδίκη (βλ. λ.χ. τις υπ' αριθμ. 26991/2005, 32046/2006 αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και την υπ' αριθμ. 379/2007 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κατερίνης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου