Εύκολη αντίδραση και άρνηση ή δύκολη δράση και προτάσεις;

Με αφορμή την αμφιλεγόμενη ρύθμιση, σχετικά με τις δαπάνες περίθαλψης των περιθαλπομένων σε ΝΠΔΔ, λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή:

****

Συνάδελφοι ας μην εθελοτυφλούμε και παραμυθιαζόμαστε ομαδικώς. Οι ένοικοι των περισσότερων οικοτροφείων είναι χρόνιοι ψυχικά ασθενείς, που προέρχονται από δημόσια ψυχιατρεία, στα οποία ήταν έγκλειστοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν εισέπρατταν συντάξεις ή επιδόματα, επειδή κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί να συνταξιοδοτηθούν. Αλλά και όσοι από αυτούς συνταξιοδοτούνταν τα χρήματα δεν έφταναν ποτέ στους ίδιους, αλλά πήγαιναν κατευθείαν στους διαχειριστές - συγγενείς τους.

Με το πρόγραμμα αποασυλοποίησης "Ψυχαργώς", και εξ΄αιτίας των, επίπονων πολλές φορές, ενεργειών των κοινωνικών λειτουργών των φορέων, όλοι σχεδόν οι ένοικοι συνταξιοδοτούνται ή λαμβάνουν κάποιο επίδομα. Και επειδή οι περισσότεροι από τους ενοίκους αυτούς, όπως καλώς γνωρίζουμε, αδυνατούν να διαχειριστούν τα χρήματά τους, τη διαχείριση αναλαμβάνουν οι ελάχιστοι δικαστικοί συμπαραστάτες, οι διαχειριστές - συγγενείς τους και οι κοινωνικοί λειτουργοί των δομών.

Στις δυο πρώτες περιπτώσεις διαχείρισης το μεγαλύτερο μέρος των συντάξεων και των επιδομάτων -αν όχι όλο, καταλήγει "συμπλήρωμα εισοδήματος" των εν λόγω διαχειριστών και δεν διατίθεται για την κάλυψη αναγκών των δικαιούχων ενοίκων.

Στην τρίτη περίπτωση, όπου τη διαχείριση αναλαμβάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί των δομών, και επειδή τα χρήματα δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνο για τις άμεσες ανάγκες των ενοίκων -κι αυτό λόγω του ασαφούς νομικού πλαισίου, του φόβου έκθεσης των κοινωνικών λειτουργών στους κακόπιστους τρίτους αλλά και των έμμεσων απειλών που δέχονται από συγγενείς - επίδοξους κληρονόμους των ενοίκων, τα χρήματα από τις συντάξεις και επιδόματα συσσωρεύονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς ενοίκων ή του φορέα στον οποίο ο ένοικος φιλοξενείται.

Και γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει όταν αυτός πεθάνει. Ειδικά, σχεδόν αμέσως μετά την ταφή του. Εμφανίζονται από παντού συγγενείς, οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν χαρακτηριστικά απόντες, με απέραντο τώρα ενδιαφέρον, όχι για τον ίδιο τον ένοικο αλλά για το ύψος των χρημάτων που έχουν αποταμιευτεί από τη σύνταξη ή το επίδομά του. Πολλές φορές μάλιστα δυσανασχετούν όταν πληροφορούνται πως το ύψος του ποσού δεν είναι αυτό που εκείνοι είχαν προϋπολογίσει.

Εν τέλει γίνονται πλουσιότεροι από τις συντάξεις και τα επιδόματα οι μέχρι τότε αδιάφοροι συγγενείς.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Όχι βέβαια στους θεωρητικούς αυτής.

Και γεννιέται το ερώτημα;
Είναι σωστό το μεσοβέζικο μέτρο της παρακράτησης μέρους των συντάξεων και επιδομάτων των ενοίκων; Μήπως η πολιτεία πρέπει να τολμήσει; Να εκσυγχρονίσει, δηλαδή, το νομικό πλαίσιο, ώστε  να "λύσει" τα χέρια των κοινωνικών λειτουργών και να διαθέτουν εφεξής άφοβα τα χρήματα των συντάξεων των ενοίκων για μια πραγματική αποασυλοποίηση; (λ.χ. καλλίτερη διαβίωση, περισσότερη ποιοτικά ψυχαγωγία όπως ταξίδια στο εξωτερικό, σύγχρονες μεθόδους επανένταξης κ.λ.π).

Η στείρα άρνηση των συναδέλφων ειδικών ψυχιάτρων και μη χωρίς ταυτόχρονες προτάσεις που θα λύνουν το πρόβλημα, μας οδηγεί πίσω στο ίδρυμα.


*Η ως άνω επιστολή αναρτήθηκε με τη μορφή σχόλιου εδώ.