"Το πιο καλό φάρμακο είναι ένας πραγματικός φίλος ή και η αγαπημένη μου!!!"

«Γεια σας κύριε Γιάννη.

Κοιτάξτε να δείτε, τώρα έχω ένα τρίμηνο που δεν παίρνω καμία ουσία τους και πετάω. Σε όλα. Και οι μυς μου δεν είναι πια  πιασμένοι. Μπορώ να μιλάω καλύτερα. Βρίσκω τις λέξεις, που δεν μπορούσα να κάνω μια ολοκληρωμένη πρόταση, με αυτά που μου χορηγήσανε […].

Και στη μεταφορά μου από την αστυνομία που παραβίασε την μπαλκονόπορτα μου, απ’ το σπίτι στο Δαφνί με είχανε δεμένο με χειροπέδες (χέρια πόδια) καθότανε επάνω ακριβώς στη μέση μου ένας βούβαλος ενώ με είχαν στο πίσω κάθισμα του περιπολικού και έφαγα και μπουνιές και μου σπάσανε δυο δόντια ... και δεν αντιστάθηκα σε τίποτα, αλλά κόντευα να σκάσω στο πίσω κάθισμα και τους έβρισα. [...].

Πέντε ημέρες το αριστερό μου χέρι ήταν τούμπανο και παρόλο που φώναζα συνεχώς να μου χαλαρώσουν τον ιμάντα ... με γράφανε κανονικά ... και μου πουλάγανε ειρωνεία π.χ. νομίζεις ότι είσαι τίποτα ιδιαίτερο και προσβλητικές κουβέντες [...].

 

                               
  Τσίτα, ε;

Δαφνί από 5 Απριλίου λίγο πριν το Πάσχα 2018. Εδώ φωτό 26η ημέρα δεμένος χέρι - πόδι ... Σύνολο δεσίματος τριάντα τρία μερόνυχτα!

Μου τα σφίγγανε τόσο πολύ που τα πόδια μου ματώνανε από τις σκουριασμένες μεταλλικές τρύπες...

 

Δρομοκαΐτειο 12 μέρες στα τέσσερα δεμένος ασφυκτικά και 24 αλοπεριντίνες πρωί βράδυ.

Θεράποντες Ιατροί τότε ήταν ο κος Φ., διευθυντής κ η κα Μ. Έντεκα μερόνυχτα με είχανε δεμένο και πρωί βράδυ μου κάνανε ενέσιμα αλοπεριντινης. Ούτε να αφοδεύσω δεν με λύνανε! Με κρατήσανε καμία βδομάδα ακόμη δεμένο στα δυο, το ένα πόδι ένα χέρι και μετά χάπια.

Μετα από δυο μήνες, δεν θυμάμαι ακριβώς, μου δώσανε εξιτήριο...

Και τις περισσότερες μέρες που με είχαν στα τέσσερα δεμένο μ’ αφήναν το φαγητό και δεν το έφτανα να φάω κι ούτε που έτρεχε τίποτα ... 

 

Και, τέλος, με τα ονόματα ο Γ.Π., ψυχίατρος ... τηλ. 210 ..........., με παρακολουθεί μηνιαία μαζί με την ψυχολόγο ... Τώρα μου διέκοψε την 3μηνιαία ένεση TREVICTA (μου είχε διακόψει έως και την εκσπερμάτωση. Είχα ναι μεν οργασμό, αλλά χωρίς σταγόνα σπέρμα και πολλές άλλες σοβαρές παρενέργειες).

Έχω συνέλθει αρκετά από τα ενέσιμά τους επιτέλους ... ξαναλειτουργούν βασικές λειτουργίες του οργανισμού και όχι μόνο ...! Τα αντανακλαστικά, η ευγλωττία και δεν έχω στεγνό οργασμό... αν και δεν είμαι ακόμα πλήρως καθαρός από τις ουσίες τους και φέρω καλυτέρευσης...!

Για τα χαπακοενέσιμα, τι να κάνω που δεν μου τα κόβουνε με τίποτα;; Να συνεχίσω να τους δουλεύω ή να τους το πω ξεκάθαρα τέρμα εγώ με τις ουσίες τους; Εκσπερματώνω κανονικά, πλέον, και όλα λειτουργούν πολύ καλύτερα. Αντανακλαστικά, συναισθήματα, ευστροφία, ευγλωττία, ποιότητα στον έρωτα, σταμάτησε η δυσκοιλιότητα, καθαρή όραση, δεν πονάω όταν γυμνάζομαι-μύες-χόνδροι, κόκκαλα ... Όλα καλά ...!

[…] Αν θέλετε να μου πείτε τι να πω στον αέρα και τι να μην πω, έτσι ώστε να   προστατευτώ και εγώ με κάποιο τρόπο. Εντάξει, δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν τους φοβάμαι κιόλας, αλλά, άμα θέλουν σε τελειώνουν μ' ένα χάπι, μ' ένα ενέσιμο και μπούκωμα με φαγητό, ξαπλωμένος πεθαίνεις κι εκεί, έτσι. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.

Ευχαριστώ, να είστε καλά.».

Καθηλώσεις - Η χρόνια "διαταραχή" της ψυχιατρικής